قدرت اراده مردم

از آخرین پستی که گذاشتم، مدتها می گذرد. حقیقت این است که این روزها اصلا دست و دلم به نوشتن نمی رود. نه در روزنامه و نه در وبلاگ. به ویژه در روزنامه که تکلیفش مشخص است و با این خط قرمزهایی که روز به روز دست و پای شاغلان این حرفه را سفت و سخت تر از قبل می بندد که مبادا دل نازک بعضی ها چرکین شود(!) دل و دماغی برای قلمی کردن حتی چند خطی باقی نگذاشته؛ اعلام رتبه درخشان مملکت در آزادی مطبوعات و رسانه ها که همین چند روز پیش از سوی نهادهای بین المللی ارائه شد- رتبه 172 در بین 174 کشورجهان - هم خود به تنهایی گویای آن چیزی است که بر روزنامه چی حماعت می گذرد. ولی خب به هرحال این عادت به نوشتن از سر امثال من بیرون نمی رود که نمی رود! حالا هی برادران و شاید هم خواهران محترم زور بزنند و انرژي مصرف کنند مگر به این راحتی افاقه می کند؟! نمونه اش همین موج وبلاگ های جدیدی که با وجود تمام تهدیدها و تحدیدهای موجود، هر روز از گوشه و کنار جوانه می زند. مگر در برابر قدرت اراده مردم و همبستگی آنان چقدر می توان سرسختی نشان داد؟ تاریخ نشان داده که باورهای مردمان اجتماعات بشری با وجود تمام محدودیت ها و قدرت نمایی حاکمانشان، دیر یا زود خود را بر آنها تحمیل می کند؛ سدها را می شکند و موانع را از پیش روی خود برمی دارد و برای سیر تکامل تاریخی اش روزنه ای می گشاید که رفته رفته به شاهراهی تبدیل می شود.

همین چند روز پیش بود که جمله درخشانی از گاندی، رهبر آزادیخواه جنبش استقلال طلبانه هندوستان و از مروجان ایده مبارزه مدنی و بدون خشونت را دیدم که در جایی خطاب به مبارزان و پیروانش گفته بود:" ابتدا شما را نادیده می گیرند،بعد به شما می خندند،بعد با شما مبارزه می کنند، بعد شما پیروز می شوید"!
زیاده عرضی نیست؛ همین!