پایان تلخ بهتره یا تلخی بی پایان؟!

«درباره الی» بهانه آشتی دوباره من با سینما پس از 4 سال بود. درام تامل برانگیزی که در این وانفسای تولید و عرضه انبوه فیلم های به ظاهر کمدی و درواقع لودگی های بی پایان این سال ها، غنیمتی درخور است. «درباره الی» البته تنها حکایت عشق و شیدایی جوانانه نیست و علاوه بر روایت عشق های یکطرفه و دغدغه هایی از روزگار نسل پریشان کنونی، پیامدهای بی توجهی به یکی از بزرگترین آفت های جامعه ایرانی را به نمایش می گذارد: کتمان حقیقت و درنهایت، دروغگویی. آنچه که بنیان جامعه ایرانی را بیش از همیشه درمعرض خطر قرار داده است... .

دروغ، دروغ و باز هم دروغ. در این دوره و زمانه تقریبا همه دروغ می گویند. یک پدیده فراگیر که گویا از ملزومات زرنگی افراد به شمار می رود!

از صدر تا ذیل مملکت به هرطرف که نگاه میکنی، دروغ های کوچک و بزرگ به سویت سرازیر می شود که شاید تو را با خود همراه سازد، برای افزودن بر نان و نام ، یا فرونشاندن عطش خودخواهی ؛ دروغ هایی بنا به مصلحت های خودخواسته یا خودساخته که همه را در بر گرفته و مجال درست اندیشیدن را از انسان سلب می کند، پایه های اعتماد و اطمینان را هرروز سست تر از گذشته می کند و با خود یقینا بلایای پرشمار دیگری را به همراه خواهد داشت؛ مصائبی که نه شیرین، بلکه تلخ تلخ خواهد بود...

درهرحال فقط آرزو می کنم که دست کم اعضای آکادمی اسکار با الی ما مهربان تر باشند؛ ای کاش...!!