عصر یخبندان تلویزیون!

شکست پشت شکست است که برای رادیو و تلویزیون مملکت رقم می خورد؛ هنوز تب "لاست " فروکش نکرده، فرار از زندان از راه می رسد؛ تا 24 و قلب یخی جای خود را نزد مخاطبان شبکه نمایش خانگی پیدا کنند، پدیده ای به نام قهوه تلخ با سروصدای فراوان از راه می رسد... و بدینگونه هرروز از شمار بینندگان برنامه های رسانه ای که نام ملی را هم بر خود نهاده، کمتر و کمتر می شود. این روزها اگرچه مسئولان این بنگاه عریض و طویل پنجاه و دومین سالگرد تاسیس تلویزیون در ایران را جشن می گیرند، با نگرانی چشم به آمارهایی دوخته اند که هرچند برای عموم مردم جنبه محرمانه دارد، ولی برای مدیران صداوسیما به هیچ وجه قابل چشم پوشی نیست. کسانی که اگرچه در پس انبوه امواج پارازیتی مختل کننده فرکانس ها و قوانین جزایی ممنوع کننده کاربرد تجهیزات دریافت برنامه های ماهواره ای نوعی اعتماد به نفس کاذب را مقابل دوربین ها از خود به نمایش می گذارند، اما هر از گاهی، رازهای مگو ناخودآگاه از زبانشان شنیده می شود؛ هرچند که این رازها برای اکثریت مردم ما مدتهاست که از پرده برون افتاده است! حقیقت آن است که صداوسیما در سالهای اخیر به ویژه از فردای انتخابات بحث بر انگیز ریاست جمهوری سال گذشته جایگاه خود را نزد افکار عمومی به عنوان منبع قابل اطمینان تهیه و پخش اخبار و گزارش ها از دست داده است ؛ رویکرد یکسونگرانه این رسانه در برنامه های سیاسی، کتمان واقعیات اجتماعی و معضلات اقتصادی، و اعمال محدودیت های متعدد برای برنامه سازان حتی در زمینه فیلم و سرگرمی ، همه و همه باعث شده است این رسانه ازرقابت با رسانه های خبری نظیر بی بی سی فارسی یا سرگرم کننده مثل فارسی وان بازبماند و اگر نبود معدود برنامه هایی مثل 90 ، شاید همین میزان تماشاگر هم برای این غول برنامه ساز که دهها شبکه رادیو و تلویزیونی به زبان های مختلف در اختیار دارد، باقی نمی ماند. البته مدیران این رسانه در ماه های اخیر با کاستن از شدت اعمال محدودیت حداقل در پاره ای از فیلم و سریال ها تلاش داشتند دل مخاطب سخت پسند اما واقع گرای امروزی را دوباره به دست آورند، اما اذعان معاون رئیس دولت به بی مخاطب بودن این رسانه ، اعتراف رئیس سازمان صداوسیما مبنی بر استفاده گسترده شهروندان از ماهواره  و تاثیرگذاری اندک این تغییرات بر جذب مخاطب همگی وجوه گوناگونی از حقیقت تلخ موجود است... در روزگاری که امواج ارتباطی و مخابراتی ، جهان را درنوردیده است ، به نظر می رسد اصرار بر انحصارگرایی دولتی در عرصه رسانه ای کشور جز افزایش شمار مخاطبان برنامه های تولیدی در آن سوی آبها نتیجه دیگری دربرنخواهد داشت و تصمیم گیران کشور چاره ای ندارند جز اینکه راه را برای فعالیت آزادانه رسانه های غیردولتی هموار کنند.