تا روزنه ای هست...!

قبول دارم آقا! من تسلیمم! قبول دارم که زیادی تنبل شدم در به روز کردن این تریبون مجازی که می رود به جمع آثار باستانی دنیای وب بپیوندد... حالا که فکرش را می کنم، می بینم که در این مدت چه رخدادهایی داشتیم که می شد درمورد آنها اینجا نوشت. مثلا می شد از خاموشی ابدی استاد آواز ایران و خواننده نواهای جاودانه نازنین مریم و ای ایران ایران و سفر برای وطن نوشت؛ می شد از اعتماد به نفس کاذب و توخالی بعضی ها نوشت که فکر میکنند دروغ هرچه بزرگتر، باورپذیرتر آن هم در حالیکه پارازیت های شدید همه را خفه کرده و شهرهای ما را به ماکروویوهای بزرگ و پرخطری تبدیل کرده است؛ می شد ازیکصدوچهارمین سالگرد قیام آزادیخواهانه و عدالت طلبانه ملت ایران با هدف محدود و مشروط کردن قدرت و مهارزدن برآن نوشت ؛ حتی می شد از پیشگویی یا حتی اشتیاق وصف ناشدنی حلقه ای از حاکمیت برای درگیری نظامی هرچند کوچک با ایالات متحده یا اسرائیل و زمینه چینی نزد افکار عمومی برای این موضوع و طرح مسایلی درباره نزدیک بودن نبرد آخرالزمان نوشت ؛ ولی خب باور کنید اوضاع همیشه همان طوری که انسان تمایل دارد، پیش نمی رود! فی المثل می بینی صفحه اصلی بلاگر، خط در میان فیل تر می شود و لاجرم دسترسی به اکانتت غیر ممکن! یا با فلان شخص غیرمتشخص یا با "ناسازگاری روزگار" مشکل پیدا می کنی و حال و حوصله وبگردی از تو سلب می شود! یا حتی ممکن است به خاطر آلودگی با ویروس "اپشتین بار"  به سندروم خستگی مزمن دچار شده باشی و روزها و حتی هفته ها بی آنکه دلیل خاصی برای تغییر رفتارت بیابی، تمام بعدازظهرها را کنج اتاق کز کنی و حتی حوصله اینکه کنترل تلویزیون را به دست بگیری، نداشته باشی چه رسد به نشستن پشت کامپیوتر و این جور برنامه ها! ولی خب چاره چیست؟ تا وقتی که روزنه هایی برای تنفس هست، باید ادامه داد؛ که بزرگان گفته اند برای نبرد با تاریکی باید چراغ افروخت -هرکس به سهم خود- اگرچه روز خبرنگار رسیده باشد و صدها بغض فروخفته در گلوی فعالان عرصه رسانه باشد و ادعای آزادی مطلق بعضی ها گوش فلک را کرکرده باشد...بگذریم!!